Itziar zen Bernarda. Baita ere Angustias, Mario, Carmen, Pepe el Romano...

Derrigorrezkoak zirenagatik, "La Casa de Bernarda Alba", "Cinco horas con Mario", eta halakoak irakurri nituen institutuaren garaian. Baita nere kabuz ere beste liburu batzuen istorioak ezagutu nituen, nahiz eta egunkaria irakurtzea izan gehien gustatzen zaidana betidanik.
Derrigorrez irakurri nituen Lorca eta Delibesen literatur lanak, baina gustatu egin zitzaizkidan, eta irakurtzeaz gozatu nuen gainera. Neretzat, lan hauek ez ziren bere autorena bakarrik, baita ere Itziarrenak. Gure literatur irakasleak pasioz irakasten zituen liburuetan zeuden kontaketak. Lerroak irakurtzen zituenenan, ez zen gure irakasle poxpolina aurrean geneukana, Bernarda Alba baizik: "Yo no quiero llantos. La muerte hay que mirarla a cara a cara. ¡Silencio! ¡A callar he dicho!"